باز کن پنجره را...

« بازکن پنجره را »
و بکش با نفسی تند و عمیق
بوی عطر گل یاس
و ببین پر زدن بلبل را
که شده مست زبوی خوش و جان بخش بهار
وببین مرغک آزردۀ عشق
که حزین بود و نزار
با شکوفایی گلهای بهار
شده سرمست غرور
دیگر آن سوزش سرمای زمستان
نَوَزد بر بدن سبز درخت
یا که شلّاق خزان
نکند غنچۀ گل را پرپر

«بازکن پنجره را»

پرکن از رایحه و عطر بهار

ریۀ خسته ز بیداد زمستان و خزان

و ببین در همه جا

فرشی از سبزه وگل پهن شده ست

تک درختی که زسرما بدنش می لرزید

جامۀ سبز به تن کرده، تنش گرم شده ست

پولک زرد و سپید

دست خیّاط طبیعت

به روی جامۀ سر سبز درخت

دانه دانه زده با زیبایی

گوییا فصل بهار

کرده بر پیکراو

تورخوش رنگ عروس

که لطیف است به مانند حریر